مدونة قصص دينا عماد

هذه قصة للكاتبة دينا عماد

جريمة قتل

الحلقة 1

اقدام رجل تصعد السلالم والادوار المتتالية

يمشى فى احد الادوار.. يقف امام باب... يخرج من جيبه مفتاح

نرى الباب وبجانبه مكتوب

د. عاصم فواز

جراحة عامة

يد الرجل تفتح الباب بالمفتاح

يدخل ...يفتح النور... يبص فى الساعة

الساعة تدق 7 ... مساءا

يمشى فى العيادة ويفتح الانوار

يصل لاوضة الكشف... يفتح الباب

محتويات المكتب مبعثرة

كرسى من الكرسيين اللى قدام المكتب مقلوب

اباجورة المكتب واقعة ع الارض

الفازة مكسورة وعليها دم

درج المكتب مفتوح

اثار الدم تملا المكان

وجنب المكتب... جثة

جثة دكتور عاصم فواز

قبل سنة

فى المطار...لبنى خارجة من المطار وفى ايدها ابنها ادم

لبنى عندها 30 سنة واللى يشوفها يفتكرها اصغر من جمالها

وشياكتها ومظهرها الاوربى ...ادم 4 سنين

مايسة"لبنى اهى يا حسين"

تشاور مايسة للبنى...لما تشوفها تشاورلها

لما يقربوا...حسين يحضن لبنى بشوق...وبعدين ادم

مايسة تحضن لبنى بفرحة ... ياخدوا الشنط ويروحوا على العربية

فى الطريق لبنى بتحضن بعنيها كل شبر فى ارض مصر

حسين"ماما مستنياكى على نار"

مايسة"انا نضفت لك شقتك وخليتها زى الفل"

لبنى بابتسامة لامبالية"ميرسى يامايسة...مكنش له لازمة

تتعبى نفسك"

مايسة"وانا ف ده اليوم لما تيجى وتنورينا"

حسين بيبص فى المراية على لبنى...لبنى بتبص بره

حسين"هنطلع ع المنصورة على طول"

لبنى"اه "

حسين "ايه مالك؟"

لبنى"سلامتك ياحسين مفيش حاجة"

حسين"انتى لسه زعلانة منى"

لبنى"لا طبعا...خلاص ياحسين دى حاجة فاتت عليها سنين"

وبصت مايسة لادم"كله يهون علشان خاطر ادم"

حسين"مكنش ينفع اطاوعك واساعدك تتطلقى وابنك يتربى

مفارق ... وبعدين جوزك مش وحش للدرجة اللى انتى

وصفتيها لما جيتى عايزة تتطلقى"

لبنى بعينين اغرورقت فيها الدموع

"خلاص ياحسين... انا من بعدها مفكرتش فى الطلاق تانى"

"طيب بذمتك هو بيبخل عليكى ف حاجة"

لبنى بابتسامة بدموع"عمره ما بخل عليا فى فلوس"

حسين"طيب عايزة ايه اكتر من كده... ده اللى يشوفك

يفتكرك واحدة خواجاية من ايطاليا اللى عيشتى فيها بس 5 سنين

ولا كأنك بنت المنصورة اللى عشتى فيها 25 سنة"

مايسة"صلى ع النبى ياحسين... ماشاءالله عليها زى القمر

وبعدين لازم تتزوق وتبقى قمر كده اومال يعنى الدكتور

وهو فى بلاد بره يبص لخواجاية ويقول اصلها حلوة...

جدعة يا لبنى انتى بقيتى احلى من بنات بلاد بره"

حسين ماسك موبايله

"خدى يالبنى اتصلتلك بماما ..طمنيها عليكى"

فى كافيه ... وعلى ترابيزة فى ركن بعيد

"الله يافريد حلو اوى المكان هنا"

"هو حلو فعلا"

سلمى قاعدة ماسكة المينيو... وفريد بيبص لها

"انا هشرب اى عصير"

وسابت المينيو من ايديها...ووصل الجرسون طلب

فريد 2 عصير

"ها قولى بقى ايه الموضوع اللى بقالك

يومين متردد فيه"

"خايف"

"خايف من ايه"

"خايف يكون كلامى صعب او جارح بس انا فكرت كتير"

مالت سلمى لورا وسندت على الكرسى وشبكت

ايديها وردت بترقب

"اتكلم يافريد قلقتنى"

"انا عارف ان كلامى هيزعلك بس زعل دلوقتى احسن

من زعل بعدين"

سكت فريد... وسلمى ساكتة... بدأت تفهم ...وعينيها دمعت

"انا مش عايز اظلمك معايا... من شهر من يوم مااتخطبنا

وانا خايف اظلمك وده شعور بيقتلنى وانا اتعودت

اكون صريح معاكى"

"وانت كده بتقتلنى...ياريتك ماكنت صريح معايا"

"انا بجد اسف"

وقامت سلمى... وقلعت دبلتها وسابتها قدام فريد وهى بتعيط

"واضح انك لسه بتحبها... كل السنين دى مقدرتش تنساها"

فريد ساكت مبيتكلمش وهو مقدر شعور سلمى

"معقول تكون بتحب واحدة سابتك واتجوزت واحد اكبر منها

ب15 سنة علشان مركزه اكبر وجاهز وانت كنت لسه

فى البداية"

"لبنى انتهت من حياتى من زمان زى ماحكيتلك"

"يمكن انتهت من حياتك...انما لسه ف قلبك"

سابته سلمى ومشيت...جه الجرسون بالعصير

قام فريد دفع الحساب ومشى بعد مااخد الدبلة من ع الترابيزة

فى اوضة نوم ... مايسة ولبنى قاعدين على السرير

"هاتى اساعدك تحطى الهدوم فى الدولاب"

"لا استنى لما اطلع الحاجات اللى جيبهالكم الاول"

فتحت لبنى شنطتها طلعت علبة سجاير وولاعة...ولعت سيجارة

"بصى الشنطة الصغيرة دى كلها ليكى انتى وحسين وحمادة...

انا علشان مشفتوش من زمان بقيت اطلب الهدوم واقول

لولد عنده 9 سنين ...مظبوط"

مايسة ببطء"اه مظبوط... انتى بتشربى سجاير يالبنى"

لبنى وهى بتنفث دخان سيجارتها"ايوه"

"ليه"

واخدت لبنى وضع دفاع واتعدلت وهى قاعدة

"بتسألينى ليه...انتى يامايسة اللى بتسألينى...

اقول ايه ولا ايه ... وعلى فكرة مش بشرب سجاير

بس انا كمان بشرب خمرة"

"يا مصيبتى... ايه يالبنى اللى غيرك كده"

وردت بدموعها

"اللى غيرنى انى عايشة مع راجل اكبر منى

ب15 سنة واتجوزته وانا مبحبوش وكمان اخدنى وبعدنى

عنكم وبقيت لوحدى فى ايطاليا وانا معرفش حد .

.اتعرفت على جارة ليا هناك هى اللى علمتنى السجاير

ومع الوقت انا اللى لجأت للخمرة علشان اتسطل

ومحسش وانا معاه وبين ايديه باحساس الالم

والندم والحسرة"

"يااااااه يا لبنى...كل ده جواكى"

وردت وهى بتعيط

"لما جيت هنا وانا بولد ادم وقلت لحسين انى عايزة اتطلق

كان عندى امل انى ابدأ حياة جديدة وانسى حياتى مع عاصم.

..بس للاسف محدش وقف جنبى لا حسين ولا ماما"

"بس دكتور عاصم انسان محترم ووقور ودكتور معروف

هنا فى المنصورة يعنى بنات كتير تحسدك عليه"

"انا منكرش انه محترم ووقور وكريم معايا فى الفلوس وف اى

طلب بطلبه وبيعاملنى كويس... بس انا مش قادرة ابقى

سعيدة معاه لانى مبحبوش"

"يبقى المشكلة فيكى انتى يا لبنى...مش ذنبه انك مش

عارفة تحبيه وبعدين هو بقى ابو ابنك دلوقتى يعنى

حاولى تحبيه ومتستسلميش للكلام ده"

سكتت لبنى لحظات...وسألت مايسة بتردد

"متعرفيش حاجة عن فريد"

"فريد بعد جوازك ساب المنصورة ومن يومها متصلش

بحسين خالص ولا ف اى مناسبة ولا نعرف عنه حاجة"

هزت لبنى راسها بعد فقدانها الامل انها تعرف

اى حاجة عن فريد

وسألتها مايسة

"بس قوليلى ايه الجاية المفاجئة دى...اجازة طويلة ولا قصيرة ولا ايه"

وفتح حسين باب الاوضة عليهم وهو ماسك موبايل لبنى

"موبايلك كان بيرن بره...دكتور عاصم بيتصل"

اخدت لبنى التليفون من حسين... وهى بتقول لمايسة

"هخلص المكالمة واحكيلك انا جيت ليه"